Już za 10 dni (23 czerwca) ojcowie otrzymywać będą życzenia od swoich dzieci. Dlaczego „Wszystkiego najlepszego” nie miałoby oznaczać dobrej książki?
Okładka
Według wielu ekspertów, „Wielki Widzew” to „najlepsza futbolowa książka reporterska wszech czasów w Polsce” i „kawał historii polskiej piłki w jej najlepszym wydaniu”.
Można toczyć spory, czy Widzew Łódź w latach 1969-1987 był najlepszą drużyną w historii polskiej piłki. Część kibiców, wbrew temu, co umieścił w podtytule autor książki, jako zespoły wszech czasów wskaże Ruch Chorzów czy Górnika Zabrze, jeszcze inni wybiorą warszawską Legię. Abstrahując jednak od dociekań, który z klubów odznaczał się swego czasu największą klasą sportową, można jednoznacznie stwierdzić, że Wielki Widzew był drużyną złożoną z najciekawszych graczy.
„Wielki Widzew” to jedna z lepszych polskich pozycji o futbolu, które ukazały się dotychczas na naszym rynku. O ile sama forma przedstawienia historii piłkarzy nie jest niczym nowym i znaleźć można ją chociażby w autobiografii Andrzeja Iwana czy Stanisława Terleckiego, to wrażenie robi liczba osób, do których dotarł autor oraz umiejętność wybrania i zestawienia najciekawszych części ich wypowiedzi. Pozycja Wawrzynowskiego jest świetną opowieścią o wielkiej drużynie, ale też o czasach, w których istniała.
Okładka
Biografia zmarłego niedawno byłego trenera polskich siatkarek powinna znaleźć się na półce każdego czytelnika książek sportowych. Niemczyk nie wstydził się opowiadać Bobakowskiemu o swoim życiu prywatnym, na co nie zawsze można liczyć w przypadku tego typu pozycji. Postać nie jest przerysowana, jest po prostu autentyczna, a opowiedziane historie wciągają, nie pozwalając na odłożenie czytania na później. Niemczyk był człowiekiem, który zawsze wiedział, czego od siebie wymaga i wdrażał ten plan w życie. Nawet, jeśli wymagało to rewolucyjnych rozwiązań. Takie podejście to domena ludzi sukcesu – i taki też w swojej pracy był Niemczyk.
Okładka
Książki sportowe to nie tylko biografie – na długiej liście znajdzie się coś również dla fanów statystyk. „Encyklopedia ekstraklasy. Statystyczny bilans 80 sezonów” to 1344 strony poświęcone podsumowaniu najwyższej piłkarskiej klasy rozgrywkowej do roku 2015. Wykaz ligowców, bilans trenerów, historia drużyn – nic przed autorami tej publikacji się nie ukryło.
Okładka
Agora przywyczaiła nas, że rzadko wydaje książki typowo sportowe, jednak jeśli już to robi, trzyma poziom. „Tego nie wie nikt” dziennikarzy „Gazety Wyborczej” to bardzo dobry tytuł, wydany w estetycznej formie (twarda oprawa, wkładka zdjęciowa w wysokiej jakości, biorąc pod uwagę czas wykonywania zdjęć) i przede wszystkim – napisany w przyciagający sposób. Na końcu znaleźć można również aneks opisujący wszystkie mecze Piechniczka na stanowisku trenera pierwszej reprezentacji.
Autorzy nie przesadzają z ilością cytatów, umiejętnie wciskając je pomiędzy kolejne anegdoty. Rozmawiają z Grzegorzem Lato, Andrzejem Szarmachem, Pawłem Janasem, Zbigniewem Bońkiem. Plejadę gwiazd uzupełnia sam Piechniczek, który argumentuje podejmowane w życiu decyzje z pełną szczerością.
Okładka
Oglądamy na co dzień rozgrywki piłkarskie na najwyższym poziomie. Liga angielska, francuska, hiszpańska, czy niemiecka nie mają przed nami żadnych tajemnic. Interesujemy się wszystkimi aspektami ulubionych klubów, ale czy na pewno wiemy o nich wszystko? Manchester United FC poznał od podszewki Alex Ferguson, który opowiada o zarządzaniu jedną z największych instytucji sportowych na świecie w swojej autobiografii.
W przeciwieństwie do pozostałych książek napisanych przez trenerów, Ferguson sporo miejsca poświęca swoim piłkarzom. Nie wplata ich historii w kolejne rozdziały, pomiędzy opowieściami o klubie, ale poświęca im całe strony. W rozdziale o Cristiano Ronaldo przytacza kulisy pozyskania młodego Portugalczyka i przedstawia proces jego przemiany z chimerycznego młokosa w zawodnika światowej klasy. Rio Ferdinand – podobnie jak w oczach Harry’ego Redknappa – jest obrońcą kompletnym, który przez wiele kierował defensywą swoich klubów. Największym rozczarowaniem Fergusona był „stary” Roy Keane , który pod koniec przygody z Old Trafford dawał się Fergusonowi w kość.
