W 2017 roku Joanna Jędrzejczyk napisała wespół z Przemysławem Osiakiem biografię, która zajęła 280 stron. Już za chwilę na rynku pojawiła się kolejna książka współautorstwa polskiej wojowniczki, którą jednak biografią w ścisłym znaczeniu tego słowa nie sposób nazwać.

„Czarno na białym”, bo tak nazywa się planowana premiera wydawnictwa Burda, powstała przy udziale młodego dziennikarza poruszającego się w sferze boksu – Huberta Kęski. Nie ukrywam, że mając to uwadze byłem ciekaw tej publikacji, bo bardzo szanuję jego warsztat, którego największym atutem jest umiejętność wyciągania ze swoich rozmówców informacji nieoczywistych i prowadzenia dyskusji w taki sposób, by skierować je na ciekawe dla potencjalnego czytelnika tory.

Wedle pierwszych doniesień, jakie do mnie docierały, projekt ten miał mieć formę motywacyjnego poradnika, pokazującego siłę mentalną i znaczenie psychiki w życiu profesjonalnego sportowca. Uważam, że ostatecznie nowa opowieść Joanny obrała inną formę. I dobrze, bo w proponowanej konwencji książka – tak mi się wydaje – nie byłaby aż tak dobra.

Jako się rzekło, to nie jest biografia. „Czarno na białym” opowiada o życiu Joanny Jędrzejczyk w ostatnich czterech latach – od 2017 roku, gdy na rynku pojawił się poprzedni tytuł, po dziś dzień. Nie jest to typowy wywiad-rzeka, w którym autor-dziennikarz prowadzi regularną dyskusję z autorem-sportowcem, ale w pewnym stopniu narracja przypomina tę formę publikacji. Między wierszami Kęska nakreśla tło wydarzeń, wyjaśnia pewne zagadnienia poruszane przez Jędrzejczyk, ale przeważa tutaj ta forma dialogu, czasem monologu JJ, który z każdą kolejną stroną staje się bardziej osobisty. Bo życie prywatne Jędrzejczyk w ostatnich kilku latach było intensywne. Na ostatnich stronach pisze nawet: „Przegrałam. Potknęłam się”. Dodaje jednocześnie: „Po raz kolejny udowodniłam, że nie ma rzeczy niemożliwych”.

Wbrew temu, co napisałem we wcześniejszych akapitach, autorzy przemycają tutaj kilka psychologicznych porad. Nie są one jednak przytłaczające, to nie jest – i dobrze! – poradnik na wzór tych pseudocoachingowych, w którym czytamy na co drugiej stronie, by w siebie uwierzyć, by walczyć. Jak rapuje Sokół w swoim kawałku „Chcemy być wyżej”, „to tera modne”. JJ nie poszła za modą, sprzedając nam pod płaszczem osobistej publikacji stek bzdur. To książka, po której można poczuć więź z główną bohaterką. Po niektórych rozdziałach, jak te związane z jej byłym już partnerem, było mi jej autentycznie żal.

Kęska zbudował w tej opowieści portret kobiety dojrzewającej – i nie ma to stwierdzenie negatywnych konotacji. Jędrzejczyk w ostatnich miesiącach zaczęła czerpać z życia pełnymi garściami, stając się człowiekiem, który zaczyna czuć, czego dokładnie chce od życia. Jednocześnie jest autentyczna w tym, co robi – sama stara się prowadzić swoje media społecznościowe, czy zasiada osobiście do niektórych negocjacji biznesowych. Ma w sobie też ten pazur, potrzebny w sportach walki, który przypiłowuje poza oktagonem.

Z „Czarno na białym” bije szczerość. Czuć, że to, co czytamy powiedziała Jędrzejczyk. Hubert Kęska nie musiał się gimnastykować, „walczyć” ze słowem, by wyszła z tego ciekawa opowieść. I dlatego warto po nią sięgnąć.