fot. Sports Book Awards
7 czerwca 2018 roku odbyła się uroczysta gala Sports Book Awards, podczas której opublikowane zostały wyniki głosowania na najlepsze książki sportowe wydane w Wielkiej Brytanii w 2017 roku. W tegorocznej edycji eksperci wyłonili aż dziewięć tytułów, z których jeden zdążył się już ukazać na polskim rynku literatury sportowej.
fot. Sports Book Awards
W kategorii „Coutts Football Book of the Year”, zwyciężył – kolejny raz – James Montague ze swoim „Klubem miliarderów”, który ukazał się na początku maja w Polsce za sprawą Wydawnictwa Znak.
„Klub miliarderów. Jak bogacze ukradli nam piłkę nożną” to opowieść o tym, jak sport, który był kiedyś wspaniałą grą, w której wygrywał lepszy, stał się piaskownicą, gdzie zabawki mają wyłącznie obrzydliwie bogaci – oligarchowie ze Wschodu, szejkowie, czy członkowie królewskich rodzin. To oni kupują najsłynniejsze kluby i wydają krocie na ściąganie do siebie wielkich gwiazd.
Montague, mający 38 lat na karku ma już w świecie literatury sportowej sporą renomę. Za swój debiut – „When Friday Comes: Football in the War Zone” – czyli reportaż o wpływach polityki na piłkę nożną na Bliskim Wschodzie, otrzymał wyróżnienie „Best New Witer” w roku 2009 w plebiscycie British Sports Book Awards. Również druga jego publikacja – „Thirty One Nil: On The Road With Football’s Outsiders, a World Cup Odyssey” – przyniosła mu nagrodę, w postaci tytułu najlepszej piłkarskiej książki 2015 roku, w tym samym plebiscycie.
Teraz ustrzelił literackiego hat-tricka. Recenzję jego książki możecie przeczytać tutaj. Udało mi się również z nim porozmawiać, czego efektem był ten wywiad.
fot. Sports Book Awards
Za najlepszą międzynarodową autobiografię („Cross International Autobiography of the Year”) uznano wspomnienia emerytowanego już irlandzkiego dżokeja – Kierena Fallona.
W trakcie profesjonalnej kariery Fallon miał wyjątkowy kontakt ze swoimi końmi, które często zachęcał do zwycięstwa, gdy wydawało się, że znajdują się już na straconej pozycji. Jego umiejętności i zaangażowanie sprawiły, że stał się jednym z ulubionych sportowców w swojej ojczyźnie, a stając się sześciokrotnym zwycięzcą brytyjskich mistrzostw został jedną z największych gwiazd tej dyscypliny.
Biorąc pod uwagę tematykę, książka nie ma jednak większych szans na ukazanie się na naszym rynku literackim.
fot. Sports Book Awards
Kiedy kobieca drużyna Wielkiej Brytanii w hokeju na trawie nie zakwalifikowała się do Igrzysk Olimpijskich w Atenach w 2004 roku, dla obywateli tego kraju było to tragedia. Trzy zawodniczki, które były wówczas w kadrze najmłodsze – Crista Cullen, Helen Richardson i Kate Walsh – wyjeżdżały wówczas ze zgrupowań okryte złą sławą. 12 lat później, te same trzy hokeistki stały w centrum najważniejszego momentu dla tego sportu w Wielkiej Brytanii, gdy na ich szyjach zwisały złote medale za triumf w Rio de Janeiro.
„Thomson Reuters Illustrated Book of the Year”, czyli najlepszy album sportowy to opowieść o tym właśnie wydarzeniu.
fot. Sports Book Awards
Był najmądrzejszy, najładniejszy, najsilniejszy, najodważniejszy i, oczywiście, największy. Muhammad Ali był jedną z najciekawszych postacji XX wieku i prawdopodobnie jednym z najbardziej znanych ludzi na świecie.
Do tej pory nie był jednak bohaterem kompletnej, nieautoryzowanej biografii. Jonathan Eig, okrzyknięty przez Kena Burnsa jednym z „mistrzów opowiadania historii”, zmienia radykalnie postrzeganie bokserskiego mistrza. Eig miał dostęp do wszystkich kluczowych osób w życiu Alego, łącznie z trzema żyjącymi żonami i jego menadżerami. Przeprowadził ponad 500 rozmów i odkrył tysiące stron wcześniej niepublikowanych raportów FBI i amerykańskiego Departamentu Sprawiedliwości.
„The Times Biography of the Year” to książka „Ali. A life”.
fot. Sports Book Awards
Kategoria „Right To Play General Outstanding Sports Book of the Year” oznacza książki nie pasujące do żadnych innych kategorii, ale zasługujące na wyróżnienie. Tutaj ponownie na tytuł zasłużyła książka dżokeja.
Poradzenie sobie ze zbliżającą się śmiercią, gdy jeszcze nie umarłeś, to dziwne uczucie…
Declan Murphy był jednym z najbardziej błyskotliwych dżokejów swojego pokolenia, zanim jego świat zawalił się podczas wyścigu w Haydock Park. Jego czaszka roztrzaskała się na dwanaście kawałków. Sądzono, że jest już martwy, bliscy się z nim żegnali a gazety przygotowywały nekrologi. Cudem przeżył, odzyskując zdrowie do tego stopnia, że ponownie wsiadł na konia.
To historia triumfu, strachu, miłości, ale przede wszystkim – nadziei i życia.
fot. Sports Book Awards
W Wielkiej Brytanii krykiet jest popularnym sportem, w związku z czym książki o nim mają swoją osobną kategorię w Sports Book Awards. „The Heartaches Cricket Book of the Year” przyznano opowieści Steve`a Neala. „Over and Out” to niezwykła historia zapomnianego Alberta Trotta, którego talent pozwalał na grę zarówno dla angielskich, jak i australijskich ekip. Autor odkrywa nieznane dotąd fakty o życiu sportowca, których nikt nie chciał poszukiwać obawiając się tematu tabu – samobójstwa Trotta. Publikacja ta pozwala mu zająć należne miejsce w historii dyscypliny.
fot. Sports Book Awards
Thomas „Tom” Simpson to brytyjski kolarz torowy i szosowy, mistrz świata w wyścigu ze startu wspólnego z 1965 roku. Zmarł podczas 13. etapu wyścigu Tour de France w 1967 roku. Jest ikoną brytyjskiego kolarstwa, chociaż w wyniku sekcji zwłok wykryto w jego organiźmie amfetaminę i alkohol, co deprecjonuje jego sportowe osiągnięcia.
„Full Time Cover Cycling Book of the Year” to obraz człowieka pełnego sprzeczności, łotra i jednocześnie dżentelmena.
fot. Sports Book Awards
Druga z kategorii, która w Polsce nie miałaby racji bytu to „The London Sporting Club Rugby Book of the Year”. Zwyciężyła w niej opowieść o Billy`m Vunipoli – angielskim zawodniku rugby, jednym z gwiazdorów tej dyscypliny ostatnich lat.
„Wrecking Ball” to urzekająca historia, będąca kroniką osobistej odysei na przestrzeni 10.000 mil – od maleńskiej wioski Longo Longo do Twickenham.
fot. Sports Book Awards
Najlepsza autobiografia („Autobiography of the Year”) to opowieść Martine Wright – ostatniej uratowanej osoby z zamachów samobójczych w londyńskim metrze w 2005 roku. Bohaterka opowieści straciła 80% krwi, była w śpiączce przez siedem dni i przez dziesięć miesięcy walczono o jej życie.
Ponieważ nigdy nie uprawiała sportu, w ramach rehabilitacji zajęła się siatkówką. Później reprezentowała Wielką Brytanię na Igrzyskach Paraolimpijskich w Londynie.
